We nemen de all stop airport railroad terug naar Hongdae.

Het was een uur vol grappen, ik kon bijna in slaap vallen op de schouders van Mingyu, en we staken elkaar steeds aan om er zeker van te zijn dat we echt waren. We waren het er allebei over eens dat we teleurgesteld waren dat we elkaar in het echte leven niet stiekem konden screenen.
We stappen over van Hongdae naar Sinchon en wandelen de steile heuvel op naar mijn appartementencomplex. We gooien mijn koffers in mijn kamer en Mingyu, die twee koffers van 25 kilo had meegesleept, stort met een grote zucht op de vloer. Heb ik al gezegd dat hij net van een longontsteking is hersteld? De jongen is een vechter.

En laat het duidelijk zijn dat ik MEERDERE keren heb aangeboden om de zware koffers te dragen.
Nadat Mingyu weer op adem was gekomen, gingen we meteen op zoek naar eten. We kozen voor 닭갈비, wat op de een of andere manier een traditie is geworden wanneer mijn vrienden of ik in Seoul aankomen. We bestelden twee porties van de pittige gegrilde kip, kool, zoete aardappel, noedels en rijstcake. Het kwam met een bijgerecht van kimchi, zoete gepekelde radijs, macaronisalade en zure gepekelde radijs. En natuurlijk een flesje Cass voor ons beiden. Aan het einde van het diner was het duidelijk dat ik niet veel verder dan mijn huis zou komen. Ik was volledig uitgeput van bijna 24 uur geen slaap. Mingyu was me voor bij de kassa, en we werden naar huis gestuurd met kinderyoghurtdrankjes.
Mingyu liep me terug naar mijn appartement, en ik gaf hem een ​​van de cadeautjes die ik voor hem in de VS had gevonden. Weet je die kleine glazen wijnbekers? Dat is een trend die nog moet komen in Korea. Dus ik heb er een voor hem gehaald waarop een waarheid over Mingyu staat... Volwassen zijn is moeilijk.
Ik gaf hem een ​​kus voor de goede nacht en sprong meteen in bed.
Thuis, zoete thuis.