Technisch gezien 4/28 ... Ik stap aan boord van de DL0171 MSP (Minneapolis Saint Paul) naar ICN (Icheon Seoul) rechtstreekse vlucht. Ik was in extase, aangezien de vlucht net was geïntroduceerd aan het begin van de maand, rechtstreeks vanuit mijn woonplaats helemaal naar mijn zielsstad ... Seoul (nou ja Incheon technisch gezien).
Als een frequente vlieger met Delta, was ik 's ochtends geüpgraded naar een gangpadstoel. En vervolgens geüpgraded naar Delta comfort PLUS (niet zeker of de plus van enige betekenis is), bij het instappen.

Tot nu toe was de reis vlekkeloos.
De vlucht was onberispelijk soepel, met nauwelijks hobbels (behalve de verwachte over Rusland, China en Noord-Korea. Daar zijn altijd hobbels). Ik heb eigenlijk mijn speciale, zuivelvrije, vegetarische maaltijden ontvangen.

Wat een zeldzaamheid is, aangezien de dingen zo vaak in de war raken in de ticketverkoopprocedure. En ik had twee stoelen helemaal voor mezelf.

Alles wat overbleef was slapen.
En ik sliep niet.
Twee glazen mousserende wijn en één glas rood erin, begon ik mijn ouders te vervloeken voor onze lange geschiedenis van fantastische alcoholtolerantie. Bang dat de stewardess die al mijn drankjes verzorgde me zou gaan beoordelen, ik stopte ermee met zes uur vliegen te gaan en genoot van groene thee en een paar films.
Als je je verveelt in een vliegtuig, wees niet bang. Hier zijn een paar aanbevelingen:
1. The Return of Mary Poppins
Fantastische film. Geweldige rewind. Ik ga eerlijk zijn, ik heb er niet echt op gelet. Maar het was geweldig toen ik dat deed en fantastisch voor achtergrondgeluid.
2. Ralph Breaks the Internet
Hoewel het begin een beetje gebrekkig is, pakt het echt op bij (van alle dingen) een scène met alle Disney-prinsessen. Ik grinnikte toen Disney Pixar de spot dreef met zijn populairste personages door de geschiedenis heen.
3. Harry Potter en de Steen der Wijzen ... Maar in het Koreaans
Je zult dit niet betreuren.
4. I Feel Pretty
Gewoon een willekeurige keuze uit films, Amy Schumacher blaast het weg met deze lachwekkend onhandige kijk op gebeurtenissen uit het echte leven die je een beetje mooier van binnen laat voelen.

Ik word ongeduldig terwijl uren veranderen in minuten, en plotseling zetten we onze bakjes en stoelen in de rechtopstaande posities. Ik schud bijna als een gelukkige chihuahua terwijl ik mijn aankomstgegevens naar Mingyu stuur via Kakaotalk. Het was al meer dan drie maanden geleden dat ik mijn kerel had gezien, en ik kon nauwelijks wachten.
Ik liep sneller door de douane en immigratie dan welke Olympische Snelwandelaar uit China dan ook die je ooit hebt gezien. Ik maakte een tussenstop in de wc om me op te frissen terwijl ik op mijn bagage wachtte.
Overigens, als je ooit deodorant nodig hebt maar deze niet toegankelijk is. Papier handdoek + zeep.
Nog steeds zonder bagage (en met oorlogstrauma's van de vorige keer) belde ik Mingyu om de tijd te besparen. Hij wachtte net aan de andere kant van de muur. Het voelde als de jaren 80 in Berlijn.
"Je missie is om me te vinden." Kondigde hij aan.
"Waar?"
"Op de wc."
"Dan kan ik je niet vinden."
"In de damestoilet."
".... Nee, dat kan je niet doen."
"Dan ren ik weg van je."

Eindelijk kwam mijn bagage. Als tweelingzussen die worden geboren. Ik ving ze, gaf mijn douaneverklaringen door en barstte door de deuren.
Ik scande de menigte van vrienden en familieleden en zocht naar hun tegenhangers. Ik was in de war, want ik kon mijn vriendje met Dorito-vorm (brede schouders, slanke taille) niet vinden.
O, mijn god. Hij zit zich echt te verstoppen.
Ik ging naar rechts en bleef zoeken naar hem. Opeens kwam deze aantrekkelijke kerel tevoorschijn van achter een reclamebord, met zijn armen gespreid als Jezus in de wederkomst.
De woorden schieten me tekort en ik kan alleen maar een piepende gil produceren terwijl ik mijn armen om hem heen sla, voor een moment de lucht in ga terwijl hij achterover leunt en me opvangt.
Mijn tassen, met hun verbazingwekkend soepele rolmogelijkheden, ontsnappen op eigen kracht. En we moeten uit elkaar gaan om alle drie de koffers te traceren naar beneden. Ik kan niet stoppen met glimlachen terwijl we naar de winkel gaan om mijn t-kaart te vullen. Ik ben in extase om de taal weer te gebruiken. Maar het is een beetje als met beide voeten tegelijk in een koud zwembad springen.