Hongdae'ye giden tüm duraklı havaalanı demiryolunu kullanıyoruz.

Şakalarla dolu bir saatti, uykusuz ben neredeyse kayalığın omuzlarında uyuyakalıyordum ve ikimiz de gerçek olduğumuzdan emin olmak için birbirlerimizi dürtüp duruyorduk. İkimiz de gerçek hayatta birbirimizin gizlice ekran görüntüsünü alamamamızdan dolayı üzgün olduğumuzu kabul ettik.
Hongdae'den Sinchon'a transfer olduk ve daire binamıza kadar dik yokuşu tırmandık. Çantamlarımı odama attık ve elli poundluk iki çanta taşıyan Mingyu, büyük bir soluk alarak yere yığıldı. Zatürre geçirdiğini söylemiş miydim? Bu çocuk bir savaşçı.

Ve bilinsin ki ağır çantaları taşımak için defalarca teklif ettim.
Mingyu nefesini tuttuktan sonra hemen yiyecek aramaya çıktık. 닭갈비'ye karar verdik, bu bir şekilde arkadaşlarımın veya benim Seul'e gelişimiyle geleneksel bir yemek haline geldi. İki porsiyon baharatlı ızgara tavuk, lahana, tatlı patates, erişte ve pirinç keki sipariş ettik. Yanında turşu, tatlı turşu turpu, makarna salatası ve ekşi turşu turpu geldi. Ve elbette ikimiz arasında bir şişe Cass. Akşam yemeğinin sonunda evime fazla gidemeyeceğim belli oldu. Yaklaşık 24 saattir uyumadığım için tamamen bitkindim. Mingyu kasaya benden önce koştu ve bize çocuk yoğurdu içecekleri verdiler.
Mingyu beni daireme kadar yürüdü ve ona ABD'de bulduğum hediyelerden birini verdim. Biliyorsunuz, o küçük şarap kadehi bardakları var ya? Bu Kore'de henüz moda olmadı. Bu yüzden ona Mingyu hakkında doğru bir şey yazan bir tane aldım... Yetişkin olmak zor.
Ona iyi geceler öptüm ve hemen yatağa atladım.
Evim tatlı evim.